update

Een hele tijd lag deze blog stil. De vraag is natuurlijk of er niet geklommen werd en dus gewoon niets te bloggen viel of omdat ik vooral outdoors ben geweest en daardoor simpelweg geen tijd had om mijn blog te updaten.
Voor alle outdoor-fanaten hier natuurlijk het correcte antwoord op bovenstaande vraag: Jongens, ik ben in de afgelopen 4 maanden zo´n 10 weken buiten geweest. Van begin mei tot eind juni in Alaska met als hoogtepunt de beklimming van Mount McKinley. Ik heb dan een paar weken thuis in Nederland gewerkt om vervolgens begin juli weer mijn spullen te pakken en met mijn vriendin en daarna met mijn broer de bergen in te gaan. Gezien de waanzinnige tochten in de afgelopen maanden toch ook hier mijn blog een paar korte verhalen inclusief de bijbehorende fotos.

McKinley was een echt avontuur. We hebben in totaal 21 dagen op de gletsjer doorgebracht. Oorspronkelijk wilden vanuit het hoogste kamp via Denali pass doorsteken naar de Noordkant van de berg en daar afdalen. Dat was gezien de weersomstandigheden gewoon niet haalbaar. Wat wel haalbaar bleek was een echte toppoging die uiteindelijk ook succesvol was. Op 31 mei stonden Paul en ik om 13.00 ,s middags op de top van de hoogste berg van Noord-Amerika (6194m). Hoe we dit voor elkaar gekregen hebben? Heel stug de berg op kamperen, met mooi weer carries naar het volgende kamp maken en bij slecht weer in de tent bljiven, uitrusten, drinken en af en toe buiten om sneeuw te scheppen. Technisch was het allemaal niet moeilijk, de uitdaging zat hem vooral in de lange aanloop naar het hoogste kamp op 5300m (daar hadden we 4 kampen en in totaal 15 dagen voor nodig). We wenden snel aan de koude, onder op de berg was -20 normaal, vanaf het medical camp (4300m) was het ´s nachts minstens -30 en de laagste temperaturen gedurende de drie nachten in het hoogste kamp waren rond de -45. tja, dat was geen t-shirt weer meer. Maar tegenwoordig kun je gewoon goed kleden, en als je dan ervoor zorg draagt dat je niet dehydreert valt het allemaal best goed te doen. Vooral hydratie was wel voor veel andere expedities blijkbaar lastig, veel mensen met bevriezingen aan vingers en tenen ondanks super goede donskleren. na ja, we hebben ook wel veel mazzel gehad met het weer, toen wij besloten naar het hoogste kamp te gaan ging de wind echt liggen. daarvoor was het weer 4-5 dagen eigenlijk ook al goed alleen met veel te veel wind. Dan is een serieuze toppoging simpelweg onmogelijk. Maar ook tijdens onze eigen toppoging hadden we vooral met de wind te kampen. Ik had het op 5600m op Denali-pass ontzettend koud. Ik heb toen mijn echt warme expeditiehandschoenen aangetrokken en de warmtepakjes in de handschoenen gestopt. was dat probleem met die koude handen tenminste opgelost; mijn rechter voet bleef echter de rest van de dag koud, achteraf zeg ik op het randje. Maar ja, we hebben ons laten vertellen dat we op de summit stonden bij een windsnelheid van 60km/h, dat is hard als je een luchttemperatuur van -25 hebt. Maar dat het geen strandvakantie was hadden we natuurlijk op dat moment al lang door.
al met al een waanzinnige ervaring, je staat op het hoogste punt, om je heen alleen maar ijs en gletsjers en in de verte zie je tundra liggen. Zoals Bradford Washburn al beschreef tijdens zijn eerstbeklimming via deze route in 1954: "looking out of the windows of heaven". Ja, zo voelde het wel. Een bijzonder moment, dat niet langer dan 10min duurde, daarna begonnen we aan de afdaling! Na 10 uur waren we weer enigszins exhausted terug in het hoogtekamp!


















































































De afgelopen weken heb ik weer in een milder klimaat genoten van prachtige routes in graniet en kalk. Met Marieke heb ik in de Ardeche en in het Val Durance (Briancon) geklommen. Waanzinnige klimgebieden zoals Rocher Baron, Freisnieres, Ponteil en Ailefroide. Hier een paar fotos.


Afgelopen jaar had het Bergell zo´n grote indruk op me gemaakt dat ik graag terug wilden komen. Deze keer met mijn broer die al sinds een aantal jaren in Berlijn op plastik klimt en ook regelmatig korte routes buiten. Maar alpien klimmen - daar had hij wel veel over gelezen maar nog nooit lange multipitches geklommen. Het Bergell leek me uitermate geschikt om samen een aantal routes te klimmen. In 5 dagen hebben we dan met perfect weer ook een behoorlijk aantal klimmeters kunnen maken, oa hebben geklommen:

• de spacacaldeira normaalroute.
• de granietroutes onder de albignahut.
• en als finishing touch het Bügeleisen vanuit de Sciorahut.

Hier nog wat fotos:

goede training

de 5 dagen na de marathon heb ik helemaal niet getraind. Dat was raar. Het zit zo in mijn systeem en dan plotseling verplichte rust. Ik voelde me eigenlijk best in staat om te trainen. Enig teken van vermoeidheid was de verhoogde rusthartslag 's ochtends. tot zaterdag lag die 5-10 slagen hoger. Daar kwam dan nog bij dat we dat afgelopen weekeind ook nog cursus gegeven hebben. Was dus eigenlijk gewoon doorwerken.
Deze week heb ik de training weer lekker opgepakt: maandag 2 uur mountainbiken, dinsdag 75 minuten hardlopen hier de in de heuvels, donderdag weer 2 uur getrapt en vrijdag 10 km gerend. Vandaag dan weer begonnen met de rugzaktraining en het lopen met die autoband achter mij aan. Heerlijk stuk gaan. Ik ga straks voor de afwisseling nog klimmen (weliswaar binnen) maar er zijn natuurlijk altijd ergere dingen!
Dit weekeind ben ik begonnen met de laatste voorbereidingen voor Alaska. Volgende week ben ik nog 5 dagen in Zwitserland, deels klimmen en dus voorbereiding voor Alaska en deels even nog een paar rustige dagen met Marieke. Ik heb daar erg veel zin in.
Hier nog wat fotos:

wel een finish foto gevonden

Het duurde even maar dan heb je ook wat:

42 lange kilometers

Ik zit nu weer thuis op de bank. Gisteren heeft de hele Nexus-vereniging deelgenomen aan de 28e Fortis Marathon te Rotterdam. Onder perfecte omstandigheden (10-12 graden en geen regen) hebben een mooi rondje door de stad kunnen lopen.
Harald heeft de Marathon in fantastische 3:16 gelopen. Tot 30km heb ik samen met Paul gelopen. De laatste 12km heeft iedereen dan voor zich in zijn eigen pijn doorleeft. Lekker diep gaan. In tegenstelling tot de bergen wordt je in het diepste punt door een sportieve menigte op de laatste klicks naar de finish gezongen! Heerlijk. Paul eindigde op 4:19 en ik op 4:09. Mooie eerste ervaring van een marathon. Vandaag wel behoorlijk strakke benen, maar stiekem ben ik al weer aan het kijken wanneer ik in het najaar weer zo gek kan doen ...
Hier nog wat fotos van de finish van Paul en Harald (van mij zijn blijkbaar geen fotos gemaakt, misschien ook beter zo).




















We hadden trouwens super verblijf in een appartement aan de Admiraliteitskade, direct zicht op de Erasmusbrug. Hier nog een paar fotos en een filmpje:

cold as ice

Zondag heb ik met Paul nog een keer 30km gelopen. Mijn benen raken daar aardig aan gewend. De uitdaging bestond er deze keer in wind en regen in de polder te trotseren. Voor Paul waren dit zijn eerste keer 30 klicks! And what can I say: de laatste 5km heeft hij hard moeten werken en toen ik hem thuis afzette kwam hij bijna de auto niet uit, maar toen ik hem vandaag zag was er niets meer van te merken. "Heb je geen spierpijn van gisteren?", "spierpijn, oh, je bedoeld van het rennen? nee hoor." Dat herstelvermogen van die jongen verbaasd me elke keer weer opnieuw! Bewijs nodig?? Watch this, deze video heb ik genomen na 5 dagen zwaar ploeteren in de Canadeese Winter!

Hard klimmen met warm weer

Witte pasen in Nederland en slecht weer in de Alpen? Niet met mij. Dankzij internet was ik er wel snel achter dat de "place to be" pasen 2008 wel het Tessin moest zijn. Donderdag avond ben ik met Mark vertrokken en om 3 uur 's nachts waren op de camping (nog geen 30m van het strand van de Lago Maggiore). Na het nuttigen van een Desperadotje lagen we eindelijk om 4 in de tent. 's Ochtends om 9 begonnen mijn handen heel erg te jeuken en er moest geklommen worden. Het was maar 5 graden, maar ja, voor zaterdag tot maandag hadden ze mooi weer voorspeld. En een rondje inklimmen kan ook bij deze temperaturen. Bij de rotsen waren nauwelijks klimmers te bekennen, dus wij hebben behoorlijk wat routes af kunnen tikken. Lekker begonnen met wrijvingspassages tot 5c




















Vrijdag nacht heeft het behoorlijk geregend, en 50 meter boven het water gesneeuwd. Prachtig.


























Uiteindelijk won zaterdag in de loop van de ochtend toch nog de zon (we hebben gewoon een koffietje extra gedronken). Alles bij elkaar behoorlijk wat touwlengtes tussen 4c en 6b afgetikt, leuk begin van het klimseizoen. Hier nog fotos van een 6b (horror show):

























De conditietraining voor McKinley verloopt ook prima. Twee weken geleden heb ik 36 km gelopen (3uur over gedaan). Dat waren uiteindelijk zo'n 60 km per week die ik heb gelopen. Heb de km-omvang nu wat terug gebracht en ben meer bezig met het sjouwen van die zware rugzak. Dat geeft toch weer een andere trainingsprikkel en zorgt voor leuke afwisseling met het hardlopen.

Doping en bergsport?

plastic game

Afgelopen weekeind heb ik een gezellige middag met mijn collegas van de praktijk in de klimhal doorgebracht. Zeker is zeker, dacht ik, en heb voor hun een instructie in de klimhal in Nijmegen georganiseerd. We hadden dan ook gelijk twee instructeurs, weet ook niet hoe ze daarbij kwamen (voor 6 personen), anyway, zo konden we wel erg straight aan de slag gaan. Dat kwam mij wel goed uit, kon ik tenminste zelf ook nog een paar routes aftikken.
iedereen had het wel naar zijn zin en daarna hebben we nog lekker gegeten en vooral gedronken in restaurant het lemke.
Fotos van de klimpartij zijn te vinden op http://www.katseflats.nl/fysio/images/klimhal2/

Naast de plastic experience bestaat mijn training vooral uit hardlopen, hardlopen en hardlopen. Voor de afwisseling zit er nog wat fietsen en het sjouwen van een veel te zware rugzak in het programma. Ik moet wel zeggen dat het resultaat voelbaar is. Afgelopen zondag heb ik een rustige duurloop van 27km kunnen maken. Geen zware benen op het einde, gewoon lekker gelopen. Eerst 16 km door de Ooijpolder en dan 11 km naar Groesbeek en via de 7-Heuvelenweg terug, zwaar geaccentueerd terrein zou je kunnen zeggen. Maar die benen van mij bleven gewoon lopen. Super gevoel. Vandaag een sterke ronde kunnen lopen met ongeveer 4:30 min/km (dat is voor mijn doen erg goed). Ik hoop dat ik zondag 30 klicks kan lopen - we shall see.

update

Zo, even bijkomen, vandaag heb ik een nieuwe trainingsvorm in mijn voorbereidingsprogramma opgenomen: deze training vormt een letterlijke vertaling van het overload-principe uit de trainingsleer. Hiervoor moet jezelf namelijk overladen door zoveel mogelijk ijzerwaren en touwen in de grootste rugzak te stoppen die je hebt. Alles bij elkaar weegt dat ding dan zo'n 40 kilogram (in de komende weken moeten hier dan dus nog 15kg bij). Hier in BERG en DAL heb ik direct achters ons appartement een mooie heuvelrug (hoogteverschil zo'n 60m), ja en je voelt het al aankomen, de opdracht voor vandaag was in een uur zo vaak mogelijk die heuvel op en af te lopen. Ik kan je vertellen, het resultaat waren enorm verzuurde benen en elke keer boven aan die heuvel een maximale hartslag. Heerlijk gevoel!

Ben sinds zondag avond terug van 10 dagen klimmen en skieen. Eerst 5 dagen ijsklimmen in het Maltatal en dan 4 dagen skieen in het Wallis met mijn collegas van de praktijk. Hier een paar fotos:





































In de tweede lengte van "superfeucht".
























Op dag 3 een mooie multi-pitch (180 klimmeters).

Go for it!

Happy new year! Onder http://www.expeditienet.nl/mckinley zijn vanaf nu alle ontwikkelingen rondom Denali te volgen!