2008

Eindelijk weer grootse plannen: 2008 staat in het licht van McKinley! De hoogste berg van het Noordamerikaanse kontinent en daarmee een van de 7 summits staat al langer op de agenda. In 2004 ben ik al een keer met Paul aan de voet van deze massieve berg in Alaska geweest. Helaas waren we toen veel te laat in het seizoen. De Kahiltnaglacier lag al helemaal open. De klim begint op 2400m en loopt daen 15 km over deze gletsjer. We hebben toen ter plaatse onze plannen voor een beklimming moeten laten voor wat ze waren. We hebben een prachtige tijd gehad met ijsklimmen, boswandelen en zeekayaking. Erg mooi. In 2007 is het niet gelukt om het plan echt door te zetten maar sinds oktober weten we zeker dat we een nieuwe aanloop willen nemen. Tickets zijn geboekt, de meest strategische dingen zoals huur van de satelliettelefoon, een permit bij de rangers en het huren van een flightservice van Talkeetna naar het basiskamp. Het uiteindelijke doel is een traverse van Denali (zoals McKinley door de Inuit genoemd wordt). Via de West-Buttress zullen we proberen de berg te beklimmen. Als wij en de berg in goede shape zijn zullen we proberen via de Noordkant af te dalen. Dat is de route van de eerstbeklimmers die in 1913 via Muldrow Glacier de top hebben weten te bereiken.































Ik heb ontzettend veel zin in deze tocht. De afgelopen weken ben ik met tenten, brander en eten bezig geweest. Daarnaast telt natuurlijk ook de fysieke fitheid. Die probeer ik vooral op peil te brengen door hardlopen, fietsen en klimmen. Met ongeveer 1 rustdag in de week zit ik inmiddels sinds november op een aardige trainingsomvang. Dat betekent dus wekelijks ongeveer 40 tot 50 km hardlopen, 150 km fietsen en 2-3 in de hal klimmen. Je moet er wel wat voor over hebben! In januari gaat dan nog een speciale expeditieblog de lucht in.

DENALI AGAIN

Net terug van een weekje wandelen op La Palma (Canarische Eilanden). Ondanks het wat wisselvallige weer toch een paar keer na het wandelen nog lekker op het zwarte strand gelegen bij 22 graden. Ik kan me moeilijk voorstellen over 6 maanden naar Alaska te gaan met een te verwachten minimumtemperatuur in het hoogste kamp van McKinley (Denali) van -30 tot -40 graden. Anyway, dat zien we dan wel. Binnekort wat meer nieuws over mijn nieuwste plannen hier in mijn blog.

Zwarte koffie in een witte woestijn!

More winter-experiences in the arctic cold of Canadian glaciers. Het volgende artikel is ook in het bergsport-tijdsschrift "Limits" verschenen. Paul heeft dit verhaal over onze 5 daagse gletsjer-traverse over de Wapta-Icefields geschreven. Omdat we arktische koude van -30 als een sterk contrast tot die zwarte koffie hebben ervaren hadden we het artikel de title "zwarte koffie in een witte woestijn" gegeven. Na het artikel gelezen te hebben heeft de Limits-redactie de titel verandert in "zwarte tenen in een witte woestijn"...

De Canadezen aan het kerstdiner verklaarden ons voor gek. De Wapta-icefields is een tocht voor zachte temperaturen en lange dagen ergens in April, niet voor de voorspelde –25/30C tempraturen van december.

Het plan was een skitocht van vijf dagen over een rij gletsjers in de Rocky Mountains, niet ver van Lake Louise. Er waren hutjes onder weg, maar om maximaal gebruik te maken van het daglicht besloten we te kamperen. Dit was de reden. Het verlangen had ons lang daarvoor al geplaatst in velden van onaangetaste poedersneeuw, de veranderende kleuren en de wilde dromen van het winterkamperen; er moest gekampeerd worden.

Wanneer we vertrekken vanuit de Num-Ti-Jah-Lodge lijkt het toch fileskiën te worden, een spoor geeft de richting aan. De pijn van de eerste kilometers verdubbelt bij de eerste korte helling van 40 graden waar een dikke laag poeder het noodzakelijk maakt om de ski’s op de schouders te nemen en omhoog te worstelen. Bovenaan gekomen blijkt een gids met twee klanten ons te vergezellen tot de eerste hut, zij zouden daar blijven en de volgende dag terug skiën. Het skispoor is gelukkig verdwenen.

Halverwege de bergpas die we beklimmen maakt de pijn plaats voor ritme, de snijdende koude is verdwenen. Skiën bij deze temperaturen is comfortabel zolang je maar blijft bewegen, pauzes bestaan uit snel vocht bijtanken uit de thermos, een muslireep wegstouwen , roepen hoe mooi het is en dan weer gaan.

Om 16.30 begint de St.Nicolas Peak te kleuren, van licht oranje naar roze (foto 1). We hebben de Bowhut inmiddels een klein uur achter ons en staan voor het eerst bovenop het icefield, tijd om kamp te maken. Snel de donsjacks aan om de warmte vast te houden en dan duiken we zwijgend in aloude patronen van werkverdeling, dit is niet de eerste tocht die we samen doen en ieder weet zijn taken. Winterkamperen vergt een nauwgezet regime. Doel is om zo snel mogelijk in de slaapzakken te liggen. Martin is bezig om sneeuw te smelten voor bouillon en diner terwijl ik een plateau aan het uitgraven ben en de tent opzet. Hoe geoefend ook, de eerste avond duurt het altijd langer. Routine moet elke tocht weer opnieuw geslepen worden.Als ik de bouillon door mijn lichaam voel trekken, staat het kamp en is het inmiddels donker, 8.00 het begint licht te sneeuwen, tijd om in onze slaapzakken te kruipen.

Na een nacht van 13 uur, wordt ik wakker gemaakt door Martin met koffie. Ons regime dicteert dat hij ’s ochtends verse filterkoffie zet. Een van de ‘highlights’ van de dag. Ik denk dat elke wandelaar of klimmer iets onverantwoords mee moet nemen, wij slepen op elke tocht verse koffie mee. Het ware geluk is de geur en smaak tot ver in je tenen te laten stromen terwijl we onze omgeving in ons opnemen. Het overgrote deel van de dag brengen we zwijgend geabsorbeerd door, maar deze vijf minuten is altijd gevuld met het letterlijk uitschreeuwen van de heerlijkheid van koffie en de ons omringende wildernis. Het belooft een stralende dag te worden. Diep in het dal onder ons kun je icefield highway zien liggen, voor ons liggen kilometers sneeuw.

Na een warming-up van een uur (foto 2, 3 en 4) mogen we naar beneden! Even wennen aan een rugzak die bij deze snelheid constant de andere kant op schijnt te willen dan met tranen in de ogen naar beneden, hard, harder (foto 5).

We passeren de Balfour hut, iemand is zo snugger geweest om het raam open te laten staan en de hele hut ligt vol met fijn stuifsneeuw, op deze momenten is het goed om met de tent te zijn, we sluiten het raam maar kunnen niet in de hut. De volgende gasten zullen als zij laat aan komen in de hut verminderd gelukkig zijn.

De volgende ochtend zitten we in een complete ‘white-out’ we moeten stijl omhoog naar Balfour High Col met een traverse langs een aantal sneeuwoverhangen en ijsvallen. Weinig gerust klimmen we twee uur lang gestaag. Alles is even wit en doodstil. Bij het vermoeden dat we de op de pas zitten besluiten we te wachten, we moeten hier een gletsjer af maar zonder zicht is dit zelfs met GPS navigeren in dit terrein gelijk aan suïcide. Het geluk lacht ons toe: Na een uur trekt het open en we zien de gletsjer met haar open crevaches in de diepte liggen. De scherpe toppen in de verte zijn bedekt met een zalmroze sluierbewolking. De piramidevormige Mt. Daily tekent zich scherp af, rechts daarnaast Mt. Niles - onze kampeerplaats (foto 6)! In de laatste uurtjes licht skiën we heel voorzichtig naar beneden. Van het uur wachten zijn we koud en de gletsjer vergt beleid. De zon komt terug en we krijgen een sprookjesachtige zonsondergang geserveerd bij onze stamppot-preischotel (foto 7).

De volgende dag moeten we direct stijl afdalen. Het is definitief avalanche-area. De kaarten zijn niet vergelijkbaar met de Zwitserse legerkaarten en zo blijft het routevinden iets van gokken. naar een meer, langzaam komen we weer in de bomen terecht. Absurde hoeveelheden sneeuw blijven hangen tussen de bomen, en ladingen sneeuw belanden precies bij ons in nek, 6 uur lang slingeren we ons van boom tot boom en hobbelen vervolgens een riviertje af, een soort buckel-piste voor gevorderden.

Op het meer schijnt de zon, overal om ons heen bergen, de whiskey komt snel dichterbij. Maar om 16.00 verlaat de zon ons weer, alsof de deur van de vrieskist nu definitief dicht gaat. We zijn moe en de arctische koude heeft ons weer in haar kille greep. Maar we zingen de laatste twee uur de vermoeidheid weg, aan het eind van het meer verraden sneeuwschoensporen de naderende beschaving.

Uren later in de hotpool met een glas whiskey hervatten we de discussie met een aantal Canadezen. Het is gekte skiën bij deze koude, het zorgt voor zwarte tenen, en uitleggen hoe het was kan niet, geen woorden voor, we mompelen wat over ‘enchanting’ en ‘tranquillizing’ en beginnen nieuwe plannen te maken.

Boek “Skitrails in the Canadian Rockies” van Chic Scott.

Speciale map “Wapta Traverse:Murray Toft's Touring the Wapta Icefields” map, (verkrijgbaar in Banff).

korte trip boven de Albigna-Hut

Hier nog een paar prachtige fotos van een 250m tot 4c boven de Albigna-hut. Weinig tot geen haken in super mooie graniet. De afdaling was trouwens nog best spannend, drie keer abseilen in moelijk te overzien terrein. Na 6 uur klimmen waren we weer terug bij de hut voor het obligate Weizenbier.
















In de diepte is het Albigna -stuwmeer te zien. Op de achtergrond is het Wallis met de Monte Rosa te herkennen.

Spacaldeira, Fiamme, Bergell

Niet gek dat verhaal van die Albigna, toch? De week daarvoor heb ik samen met Marieke de noordoostgraat van de Spacacaldeira (ca. 2700 m) geklommen. Dat zijn zo'n 300m tot 4c - behaking "Bergell-style" net als de waardering van de route. Maar weet je - na twee weken klimmen in Noord-Zwitserland, Davos en het Bergell wordt dat alpiene rotsklimmen allemaal gereduceerd tot een verhaal rondom je eigen intuitie. "Ziet er goed uit", "Kijken hoe moeilijk het echt is". Na twee weken ben je bereid en gewapend ook de onverwachtse moeilijheden van een alpiene klimtocht te aanvaarden - zonder daar eerst een nacht wakker van te liggen. Ik moet hier wel bij vertellen dat we voor de Spacacaldeira een tweede aanloop nodig hadden. De eerste ronde heb ik nog heel souverein in mijn D-schoenen in die route gehangen. Ging goed in de eerste 4c met twee boorhaken! Maar het wordt wel lastig als je met die schoenen dan een 6a instapt omdat je er net naast zit. In de tweede aanloop hebben dan we dan ook de goede route gevonden en gemakshalve was ik maar van begin af aan op mijn klimschoenen gestart. Het is en blijft een klassieker. Erg mooi uitzicht en fantastische rots -een combi van wandklimmen en in de bovenste 3 lengtes langs een heel scherp randje, weer mijn diepe respect voor Marieke. Op zijn minst weer twee rotsklimmen-brevetten toegekend!

Watch this:

Punta Albigna

Heb je al een keer in het Bergell geklommen? Het Bergell ligt in het zuidoosten van Zwitserland, kanton Graubuenden. 8 jaar geleden heb ik in de Bernina de Biancograat en de Piz Tschierva beklommen, wist ik veel dat 20 km verder naar het zuidwesten een soort Chamonix-light te vinden was. "Light", niet in de zin van makkelijk of net niet, maar meer in de zin van toegankelijke bergen, weinig klimmers en weinig touristen, met vriendelijke mensen en betaalbare prijzen. Samen met Marieke en later ook met Nanne heb ik een paar brilliante trips kunnen ondernemen in de prachtige Bergeller Granit.

Top of the bill was zeker op het einde van de vakantie nog de Punta Albigna, ca. 2900m. Een mooie graniete pyramide, makkelijk bereikbaar vanaf de Albigna-Hut.






Je ziet het verloop van de route. De onderste 400 m waren meer een soort wandklimmen, met een paar leuke verschneidungen en wrijvingspassages tot 5a. De kam naar het hoogste punt van de Albigna was weer langs de kam, nooit te stijl gewoon prettig klimmen 4e graads. Alles bij elkaar wel een meter of 700.











Hier een shot uit de eerste verschneidung in de Via Meuli. In deze passage zaten wel een aantal bohrhaken. Voor de rest waren de tussenhaken heel schaars, misschien 3 op een touwlengte. In de eenvoudigere passages was niets ingeboord. Dit vroeg dus wel veel van het orientatievermogen in de wand. Nuts en friends waren wel uitstekend te plaatsen.













Nanne, de duim ging omhoog toen zij na 3,5 uur klimmen de laatste touwlengte naar de kam afrondde, achter ons lagen 300 hoogtemeters of 8 touwlengtes. Ik sprak van te voren een aantal mensen die vonden dat de route slecht behaakt was, na ja, de standplaatsen zijn ingeboord en op een 4a lengte zijn er niet meer dan 2 bohrhaken te vinden. Belangrijker voor de orientatie dan voor de veiligheid. Een set nuts en 4 friends van gemiddelde grootte zijn genoeg om dit avontuur aan te gaan.













Langs de rechter kam ging het nog een keer 2,5 uur omhoog. Tot 4c, in graniet van uitstekende kwaliteit. Noch standplaatsen nog tussenzekeringen waren aanwezig. Een ronduit alpiene klimtocht in een fantatisch ambiente. Respect voor de klimconditie van Nanne. De dag hiervoor hadden we 150 m op wrijving geklommen, maar voor de rest was dit haar eerste lange klimtocht sinds afgelopen zomer in het Wallis. Een snelle naklimmer is essentieel op dat soort lange klimtochten.








Hier zitten we al in een van de laatste touwlengtes vlak onder de summit van de Albigna. Heerlijk klimmen, ik was zo benieuwd hoe het uitzicht zou zijn. Gewoon relaxed, omdat het weer goed was!










Smile, summit foto, ik had eigenlijk verwacht dat het hartstikke druk op die route zou zijn. Niet dus, behalve dan die vriendelijke Italianen uit Lecco. Die wilden wel een foto nemen van die klimmers uit de lage landen.


Diep onder ons het stuwmeer en de Albigna hut, waar we 's ochtends om 7.00 waren vertrokken. Nu nog de afdaling, die eigenlijk met een best spannende traverse begon. Het plaatsen van tussenzekeringen is in verband met het touwverloop nauwelijks mogelijk. Koortdansersact voor Nanne...



















Spannend, maar daarna 40 m abseilen en de afdaling over heel veel keien, niet leuk, hartstikke vermoeiend maar wel veilig. 10 uur na ons vertrek op de hut waren we weer terug, ik vond zelf dat we wel een biertje hadden verdiend...

Flemalle - Carriere des Awirs

Begint toch langzamerhand ons basiskamp te worden. Eindelijk een keer in de tweede sector geklommen. Nicht so abgespeckt - wie wir in Deutschland sagen. De zon was zalig, rots prima, en na 80 m klimmen had je ook een leuk uitzicht op de Maas. Goede inleiding op de klimvakantie volgende week. Je zult het niet geloven, maar ik heb er zin in!

Bitter cold symphony - Canada winter 06-07

Zo, bijna zomervakantie, over twee weken hoop ik met Marieke een paar weken de Alpen te kunnen veroveren. Ter voorbereiding nog een korte flash back op mijn winter - experience in Canada. Twee weken, met een gemiddelde temperatuur van -15 graden was de dagelijkse koffie-traditie extra belangrijk. Samen met Paul had ik eigenlijk een mooi plan om vanuit Banff in de Rocky Mountains op tourenskis een mooie traverse van de "hidden Bonnet Icefields" te ondernemen. In het voorjaar wordt deze tocht soms ondernomen, maar in de diepste Canadese winter heeft deze tocht van 70 km al lang niemand meer ondernomen. In het dal zag het er mooi uit, weinig sneeuw en acceptable temperaturen van -15 leken ons ideaal om binnen 6 dagen de doorsteek naar Skoki-valley te maken. Betekende voor ons 2 dagen resevere gas en eten, kom je op een aardige bepakking van een kilo of 25 uit.


Heavy load training - the Canadian way













Na 2 uur klimmen bereikten we de inkt pots, waanzinnig om te zien dat bij deze lage temperaturen constant water van een temperatuur rond de 4 graden plus uit de grond bleef stromen.



















Na 6 uur wandelen hebben we kamp gemaakt. Met kamp maken bedoel ik dan zo snel mogelijk in de poedersneeuw een plateau te maken, tent op te zetten, sneeuw te smelten te eten en vervolgens zo snel mogelijk in je slaapzak te kruipen. Gemiddeld doen over dat hele actie zo'n twee uur. Dat is dus iets anders dan op het einde van een sportieve outdoor-dag lekker een hete douche te pakken, daarna de sauna in te duiken en de volgende ochtend na een uitgebreid ontbijt weer de piste op te gaan...









Die plastiek zakken van AH zijn echt super - een voor ontbijt, een voor de tussendoortjes en een voor het avondeten. Weet je wat pas echt leuk is? Dat per dag mijn rugzak lichter wordt!








Wat dan toch echt tegenviel was zo'n stom boordje, dat ons na 3 dagen zwoegen in de kou erop attendeerde dat we pas 16,5 km hadden gemaakt!!!!!!!!!!!!!!!! Weet je wat dat voor ons betekende? Nog geen 6km per dag, wat een teleurstelling, zo verschrikkelijk hard gewerkt, we hoopten zo zeer dat de sneeuw minder diep zou worden.........








De blik van Paul zegt genoeg........











Na de vierde nacht besluiten we terug te gaan. Hopeless, die diepe sneeuw! En we hopen dat onze eigen trail door de sneeuwval in voorgaande dagen nog zichtbaar en stabiel genoeg is om ons wat soepeler uit de wilderness terug naar huis te brengen. We voelden ons waanzinnig alleen! Het was koud, het was stil, en de diepe sneeuw nam ons elke kans om aan verder lopen te denken.



En bovendien waren we moe, de slaapzakken waren nat en dus koud, 's ochtends kwam ik mijn binnenschoenen niet meer in, en het heeft mij een uur gekost mijn voeten enigszins warm te krijgen...














Maar je word soms wel met fantastische momenten geconfronteerd.














Eindelijk de zon, die warmte en energie heeft ons enorm geholpen weer op gang te komen! Hier zie je prima hoe diep de trail was die we 4 dagen lang hebben moeten breken....





























Na onze experience twee jaar geleden in het winterlijke Canada was dit de tweede ronde hardcore-camping. Mooie belevenis, geen kans om de geplande route over de icefields te redden, we hebben in 6 dagen amper een kwart van de beoogde route gedaan. Maar ja, waar gaat het uiteindelijk om? Naar mijn idee om het bepalen van je eigen grenzen, we hebben ons best gedaan, maar we waren ook echt op! Heerlijk!

Jaegihorn, 3206m

In juli 2006 heb ik een paar weken doorgebracht in het Berner Oberland en het Wallis. De derde week had erg wisselend weer in het programma en dan ga je wat creatief op zoek naar haalbare tochten. Een ervan is het Jaegihorn, 3206m. s'Ochtends om 6.30 met de eerste gondola naar de Kuehboden, 1 uur lopen naar de Einstieg en vervolgens plairsirrijke 350m tot 4c (14 touwlengtes). Rots van uitstekende kwaliteit, logische route en met mijn D-schoenen was dit erg leuk klimmen. Hier wat fotos, eindigend met de summit-picture met Nanne na 4 uur klimmen!