Spacaldeira, Fiamme, Bergell

Niet gek dat verhaal van die Albigna, toch? De week daarvoor heb ik samen met Marieke de noordoostgraat van de Spacacaldeira (ca. 2700 m) geklommen. Dat zijn zo'n 300m tot 4c - behaking "Bergell-style" net als de waardering van de route. Maar weet je - na twee weken klimmen in Noord-Zwitserland, Davos en het Bergell wordt dat alpiene rotsklimmen allemaal gereduceerd tot een verhaal rondom je eigen intuitie. "Ziet er goed uit", "Kijken hoe moeilijk het echt is". Na twee weken ben je bereid en gewapend ook de onverwachtse moeilijheden van een alpiene klimtocht te aanvaarden - zonder daar eerst een nacht wakker van te liggen. Ik moet hier wel bij vertellen dat we voor de Spacacaldeira een tweede aanloop nodig hadden. De eerste ronde heb ik nog heel souverein in mijn D-schoenen in die route gehangen. Ging goed in de eerste 4c met twee boorhaken! Maar het wordt wel lastig als je met die schoenen dan een 6a instapt omdat je er net naast zit. In de tweede aanloop hebben dan we dan ook de goede route gevonden en gemakshalve was ik maar van begin af aan op mijn klimschoenen gestart. Het is en blijft een klassieker. Erg mooi uitzicht en fantastische rots -een combi van wandklimmen en in de bovenste 3 lengtes langs een heel scherp randje, weer mijn diepe respect voor Marieke. Op zijn minst weer twee rotsklimmen-brevetten toegekend!

Watch this:

Punta Albigna

Heb je al een keer in het Bergell geklommen? Het Bergell ligt in het zuidoosten van Zwitserland, kanton Graubuenden. 8 jaar geleden heb ik in de Bernina de Biancograat en de Piz Tschierva beklommen, wist ik veel dat 20 km verder naar het zuidwesten een soort Chamonix-light te vinden was. "Light", niet in de zin van makkelijk of net niet, maar meer in de zin van toegankelijke bergen, weinig klimmers en weinig touristen, met vriendelijke mensen en betaalbare prijzen. Samen met Marieke en later ook met Nanne heb ik een paar brilliante trips kunnen ondernemen in de prachtige Bergeller Granit.

Top of the bill was zeker op het einde van de vakantie nog de Punta Albigna, ca. 2900m. Een mooie graniete pyramide, makkelijk bereikbaar vanaf de Albigna-Hut.






Je ziet het verloop van de route. De onderste 400 m waren meer een soort wandklimmen, met een paar leuke verschneidungen en wrijvingspassages tot 5a. De kam naar het hoogste punt van de Albigna was weer langs de kam, nooit te stijl gewoon prettig klimmen 4e graads. Alles bij elkaar wel een meter of 700.











Hier een shot uit de eerste verschneidung in de Via Meuli. In deze passage zaten wel een aantal bohrhaken. Voor de rest waren de tussenhaken heel schaars, misschien 3 op een touwlengte. In de eenvoudigere passages was niets ingeboord. Dit vroeg dus wel veel van het orientatievermogen in de wand. Nuts en friends waren wel uitstekend te plaatsen.













Nanne, de duim ging omhoog toen zij na 3,5 uur klimmen de laatste touwlengte naar de kam afrondde, achter ons lagen 300 hoogtemeters of 8 touwlengtes. Ik sprak van te voren een aantal mensen die vonden dat de route slecht behaakt was, na ja, de standplaatsen zijn ingeboord en op een 4a lengte zijn er niet meer dan 2 bohrhaken te vinden. Belangrijker voor de orientatie dan voor de veiligheid. Een set nuts en 4 friends van gemiddelde grootte zijn genoeg om dit avontuur aan te gaan.













Langs de rechter kam ging het nog een keer 2,5 uur omhoog. Tot 4c, in graniet van uitstekende kwaliteit. Noch standplaatsen nog tussenzekeringen waren aanwezig. Een ronduit alpiene klimtocht in een fantatisch ambiente. Respect voor de klimconditie van Nanne. De dag hiervoor hadden we 150 m op wrijving geklommen, maar voor de rest was dit haar eerste lange klimtocht sinds afgelopen zomer in het Wallis. Een snelle naklimmer is essentieel op dat soort lange klimtochten.








Hier zitten we al in een van de laatste touwlengtes vlak onder de summit van de Albigna. Heerlijk klimmen, ik was zo benieuwd hoe het uitzicht zou zijn. Gewoon relaxed, omdat het weer goed was!










Smile, summit foto, ik had eigenlijk verwacht dat het hartstikke druk op die route zou zijn. Niet dus, behalve dan die vriendelijke Italianen uit Lecco. Die wilden wel een foto nemen van die klimmers uit de lage landen.


Diep onder ons het stuwmeer en de Albigna hut, waar we 's ochtends om 7.00 waren vertrokken. Nu nog de afdaling, die eigenlijk met een best spannende traverse begon. Het plaatsen van tussenzekeringen is in verband met het touwverloop nauwelijks mogelijk. Koortdansersact voor Nanne...



















Spannend, maar daarna 40 m abseilen en de afdaling over heel veel keien, niet leuk, hartstikke vermoeiend maar wel veilig. 10 uur na ons vertrek op de hut waren we weer terug, ik vond zelf dat we wel een biertje hadden verdiend...