Voor alle outdoor-fanaten hier natuurlijk het correcte antwoord op bovenstaande vraag: Jongens, ik ben in de afgelopen 4 maanden zo´n 10 weken buiten geweest. Van begin mei tot eind juni in Alaska met als hoogtepunt de beklimming van Mount McKinley. Ik heb dan een paar weken thuis in Nederland gewerkt om vervolgens begin juli weer mijn spullen te pakken en met mijn vriendin en daarna met mijn broer de bergen in te gaan. Gezien de waanzinnige tochten in de afgelopen maanden toch ook hier mijn blog een paar korte verhalen inclusief de bijbehorende fotos.
McKinley was een echt avontuur. We hebben in totaal 21 dagen op de gletsjer doorgebracht. Oorspronkelijk wilden vanuit het hoogste kamp via Denali pass doorsteken naar de Noordkant van de berg en daar afdalen. Dat was gezien de weersomstandigheden gewoon niet haalbaar. Wat wel haalbaar bleek was een echte toppoging die uiteindelijk ook succesvol was. Op 31 mei stonden Paul en ik om 13.00 ,s middags op de top van de hoogste berg van Noord-Amerika (6194m). Hoe we dit voor elkaar gekregen hebben? Heel stug de berg op kamperen, met mooi weer carries naar het volgende kamp maken en bij slecht weer in de tent bljiven, uitrusten, drinken en af en toe buiten om sneeuw te scheppen. Technisch was het allemaal niet moeilijk, de uitdaging zat hem vooral in de lange aanloop naar het hoogste kamp op 5300m (daar hadden we 4 kampen en in totaal 15 dagen voor nodig). We wenden snel aan de koude, onder op de berg was -20 normaal, vanaf het medical camp (4300m) was het ´s nachts minstens -30 en de laagste temperaturen gedurende de drie nachten in het hoogste kamp waren rond de -45. tja, dat was geen t-shirt weer meer. Maar tegenwoordig kun je gewoon goed kleden, en als je dan ervoor zorg draagt dat je niet dehydreert valt het allemaal best goed te doen. Vooral hydratie was wel voor veel andere expedities blijkbaar lastig, veel mensen met bevriezingen aan vingers en tenen ondanks super goede donskleren. na ja, we hebben ook wel veel mazzel gehad met het weer, toen wij besloten naar het hoogste kamp te gaan ging de wind echt liggen. daarvoor was het weer 4-5 dagen eigenlijk ook al goed alleen met veel te veel wind. Dan is een serieuze toppoging simpelweg onmogelijk. Maar ook tijdens onze eigen toppoging hadden we vooral met de wind te kampen. Ik had het op 5600m op Denali-pass ontzettend koud. Ik heb toen mijn echt warme expeditiehandschoenen aangetrokken en de warmtepakjes in de handschoenen gestopt. was dat probleem met die koude handen tenminste opgelost; mijn rechter voet bleef echter de rest van de dag koud, achteraf zeg ik op het randje. Maar ja, we hebben ons laten vertellen dat we op de summit stonden bij een windsnelheid van 60km/h, dat is hard als je een luchttemperatuur van -25 hebt. Maar dat het geen strandvakantie was hadden we natuurlijk op dat moment al lang door.
al met al een waanzinnige ervaring, je staat op het hoogste punt, om je heen alleen maar ijs en gletsjers en in de verte zie je tundra liggen. Zoals Bradford Washburn al beschreef tijdens zijn eerstbeklimming via deze route in 1954: "looking out of the windows of heaven". Ja, zo voelde het wel. Een bijzonder moment, dat niet langer dan 10min duurde, daarna begonnen we aan de afdaling! Na 10 uur waren we weer enigszins exhausted terug in het hoogtekamp!
De afgelopen weken heb ik weer in een milder klimaat genoten van prachtige routes in graniet en kalk. Met Marieke heb ik in de Ardeche en in het Val Durance (Briancon) geklommen. Waanzinnige klimgebieden zoals Rocher Baron, Freisnieres, Ponteil en Ailefroide. Hier een paar fotos.
Afgelopen jaar had het Bergell zo´n grote indruk op me gemaakt dat ik graag terug wilden komen. Deze keer met mijn broer die al sinds een aantal jaren in Berlijn op plastik klimt en ook regelmatig korte routes buiten. Maar alpien klimmen - daar had hij wel veel over gelezen maar nog nooit lange multipitches geklommen. Het Bergell leek me uitermate geschikt om samen een aantal routes te klimmen. In 5 dagen hebben we dan met perfect weer ook een behoorlijk aantal klimmeters kunnen maken, oa hebben geklommen:
- de spacacaldeira normaalroute.
- de granietroutes onder de albignahut.
- en als finishing touch het Bügeleisen vanuit de Sciorahut.
